.....
This blog was created for education not for earn money. So, hopefully this blog might have a benefit for all reader.
บล๊อกนี้สร้างขึ้นเพื่อผลประโยชน์ทางการศึกษา มิใช่เพื่อหารายได้แต่อย่างใดและหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะมีประโยชน์ต่อผู้อ่าน
.....
From: https://www.ozon.ru/context/detail/id/29358244/
สวัสดีนักอ่านทุกท่าน วันนี้ผมมีหนังสือดี ที่น่าอ่านมาแนะนำ แต่จริงๆจะว่าแนะนำคงไม่ได้หรอก เพราะว่าจะสรุปเนื้อเรื่องจากเวอร์ชั่นอิ้ง ออกมาเป็นไทยซะมากกว่า 5555 และจะพยายามสรุปเป็นบทๆไปน้ะจ้ะ ซึ่งหนังสือที่จะเอามาเล่าสรุปในวันนี้ก็คือ คือ คือ.... Charlotte's Web หรือ แมงมุมเพื่อนรัก นั่นเองงงงง !!
ซึ่งเนื้อเรื่องเนี่ย จะสื่อให้เห็นถึงความรัก ความผูกพันธ์ มิตรภาพ ของเจ้าสัตว์ต่างสายพันธุ์ การช่วยชีวิตเพื่อนรักให้พ้นจากการฆ่าเพื่อนำไปเป็นอาหารของมนุษย์ นอกจากนี้ยังแอบแฝงข้อคิดในการสอนลูก การใช้ชีวิต การคบเพื่อน สัจธรรมความจริงของชีวิต ต่างๆนาๆ ซึ่งผู้เขียน #E.B. White เนี่ย แกก้เขียนได้แบบทั้งฮา ทั้งเศร้าหลากหลายอารมณ์ เล่นคำ สรรหาคำมาใช้ จนคนอ่านหนังสืออิ้งมือใหม่อย่างเราเงิบกันไปทีเดียว (ถ้าอ่านฉบับอิ้งเนี่ย...พกดิกชินนารี่ด้วยนะ 555) เอาหล่ะ...เลอะเทอะกันมามากละ เอาเป็นว่า ไปอ่านกันเลยจ้าาาา....
ปล. เนื้อความต่อไปนี้ อาจมีภาพ ตัวอักษรหรือเนื้อหาที่ต้องใช้จักรยานในการรับชม ผู้ชมอาจเห็นว่าเนื้อความบางตอนไม่ตรงกับในหนังหรือในหนังสือ (ในหนังก็ไม่เหมือนในหนังสือ) นั่นเป็นเพราะ Writter บล๊อกนี้ มีความรู้ทางภาษาน้อย แต่เจือกอยากแปล ฮ่าๆๆ ดังนั้นเนื้อความอาจคลาดเคลื่อนบ้าง ก็ต้องขออภัยนะจ้ะ...อิอิ และเพื่อความเข้าใจที่มากขึ้น ก็ไปดูในหนังเอาด้วยน้าาาาาาา....
Chapter
1: ก่อนอาหารเช้า
- เล่าถึงเหตุการณ์ที่พ่อเฟิร์นถือขวานไปโรงนาเพื่อฆ่าเจ้าลูกหมูแคระ
- เฟิร์นรู้ จึงเข้าไปหาพ่อ เพื่อห้ามไม่ให้พ่อฆ่าเจ้าหมูตัวนั้น
- ขณะที่พ่อเงื้อขวานจะฆ่าเจ้าหมู
เฟิร์นจับด้ามขวานไว้แล้วพูดว่า “ถ้าตนเกิดมาตัวเล็กก็จะต้องถูกฆ่าแบบนี้ใช่ไหม?”
- พ่อยอมทำตามที่เฟินขอร้อง
เลยเอาหมูให้เฟิร์นเลี้ยง แล้วน้องชายเฟิร์น (เอเวอรี่) ก็อยากจะได้
แต่พ่อพูดว่า
ที่พ่อให้เฟิร์นเพราะเฟิร์นตื่นแต่เช้าและช่วยชีวิตเจ้าหมูตัวนี้ไว้
คนตื่นสายพ่อไม่ให้หรอก
- เฟิร์นดีใจมากๆ เธอสอนหมูให้กินนม
และตั้งชื่อให้มันว่า “วิลเบอร์”
Chapter 2: วิลเบอร์
-
เฟิร์นและวิลเบอร์รักกันมาก เจ้าวิลเบอร์มักจะคอยรับ-ส่งเฟิร์น ตอนไปกลับโรงเรียนทุกวัน
- เจ้าหมูอายุ 2
สัปดาห์ก็ถูกเปลี่ยนที่อยู่จากในห้องครัวให้ไปอยู่บนลานใต้ต้นแอปเปิ้ล
- พอเจ้าหมูอายุได้ 5 สัปดาห์
พ่อก็ตัดสินใจจะขายมัน แต่เฟิร์นไม่ยอม
- แม่บอกให้ขายให้ลุง พ่อเลยบอกว่า
งั้นขายให้ลุง 6 ดอลล่าร์ เพราะมันเป็นหมูแคระ
Chapter 3: Escape : หนี
- บรรยายถึงกลิ่นต่างๆและสิ่งของต่างๆ
ในคอกใหม่ที่เจ้าหมูวิลเบอร์เข้าไปอยู่
-
เฟิร์นมาเยี่ยมมันบ่อยๆ ลุงบอกว่าจะมาเยี่ยมบ่อยแค่ไหนก็ได้ แต่ต้องนั่งบนม้านั่ง
-
พอเจ้าหมูวิลเบอร์อายุได้ 2 เดือน เฟิร์นไม่ค่อยมาหามันเหมือนแต่ก่อน
เจ้าหมูจึงเริ่มเหงา
-
เจ้าห่านยุให้มันใช้หัวดันไม้ตรงที่ไม้ล้อมคอกชิ้นหนึ่งหายไป แล้วก็หนีออกไป ตรงช่องนั้น
-
มันวิ่งไปจนเหนื่อย สุดท้ายลุงซัคเคอร์แมนก็จับมันได้ โดยใช้อาหารล่อ
Chapter 4: loneliness : ความโดดเดี่ยว
- วันนี้ฝนตกตลอดทั้งวันเลย
เจ้าหมูมีแพลนที่จะทำมันเลยทำอะไรไม่ได้เลย
- พอ เลอวี่ (ลูกจ้างของลุงซัคเคอร์แมน) เอาอาหารมาให้มันกิน
มันกลับไม่กิน เพราะมันไม่อยากกินแต่มันอยากมีเพื่อนเล่นมากกว่า
- มันชวนสัตว์อื่นๆมาเล่นกับมัน
แต่ก็ไม่มีตัวไหนตกลงที่จะเล่นกับมัน เจ้าห่านบอกว่าต้องกกไข่ 8 ฟอง,
เจ้าแพะบอกมันเข้าไปในคอกหมูไม่ได้และมันไม่สนใจพวกหมูเลยสักนิด, ส่วนเจ้าหนูเทมพลิทันมันบอกมันไม่ชอบเล่น
แต่มันชอบการกินตละ ชอบซ่อนตัวและจะกินอาหารของเจ้าหมูด้วย สุดท้าย เจ้าวิลเบอร์ก็ไม่มีเพื่อน
มันไม่อยากกินอาหารเลย
- ลุงซัคเคอร์แมนเห็นก็ให้เลอวี่เอาซัลเฟอร์ผสมกากน้ำตาลให้มันกิน
- ตกดึกคืนนั้น
ก็มีเสียงเล็กๆบอกว่าจะเป็นเพื่อนกับเจ้าหมู ให้เจ้าหมูไปนอน แล้วเจอกันตอนเช้า
Chapter 5: Charlotte : ชาร์ลอต
- เจ้าหมูนอนไม่ค่อยหลับในคืนนั้น มันตื่นขึ้นถึง 2
ครั้ง พอมันเริ่มง่วงอีกมันก็นึกถึงเสียงที่มันได้ยิน
ผ่านไปชั่วโมงครึ่งมันก็ตื่นขึ้น บรรยากาศยามเช้าสงบมากๆ
- มันเริ่มพูดขึ้นเพื่อทักทาย (ถามหา)
เจ้าของเสียงเมื่อคืนก่อน ซึ่งนั่นอาจรบกวนสัตว์อื่นๆ
- เจ้าของเสียงคือเจ้าแมงมุม มันทัก Salutations
และแนะนำตัวว่าชื่อ ชาร์ลอต เอ คาวาติการ์
- ทั้งสองพูดคุยกันสักพัก
เจ้าแมงมุมก็ขอตัวไปกินแมลงวัน (มันบอกที่จริงดื่มเลือด)
- เจ้าหมูมองว่าชาร์ลอตโหดร้าย ชาร์ลอตเลยตอบว่ามันก็ไม่ได้อยากทำ
ที่ทำเพราะมันจำเป็นต้องทำ อีกอย่างมันช่วยกำจัดแมลงวัน
ไม่งั้นเดี๋ยวแมลงวันล้นโลก เจ้าหมูจึงมองว่า ภายในใจของชาร์ลอตนั้นก็มีความดีงาม
Chapter 6: Summer Day : วันแห่งฤดูร้อน
- บรรยายถึงบรรยากาศช่วงหน้าร้อน ที่มีอาหารดีๆ
ต้นไม้ใบหญ้าสวยงาม
- เจ้าห่านฟักไข่ได้ลูกห่าน 7 ตัว อีกฟองไม่ฟัก
ซึ่งอาจเป็นไข่เน่า
- เจ้าหมูเจ้าแมงมุมต่างก็ยินดี
- เจ้าห่านเอาไข่เน่าให้เจ้าหนู
เพื่อไม่ให้มันมายุ่งกับลูกๆ
Chapter 7: Bad News : ข่าวร้าย
- การเป็นเพื่อนกันของเจ้าหมูและแมงมุมเริ่มไปได้ดี
เจ้าแมงมุมก็ไม่ได้เป็นนักล่าที่โหดร้าย
- เจ้าหมูได้ยินข่าวร้ายจากเจ้าแกะเฒ่าว่า หมูทุกตัว
เมื่อโตขึ้นจะต้องถูกฆ่า
- เจ้าหมูโวยวายใหญ่ มันไม่อยากตาย เจ้าแมงมุมจึงบอกให้เจ้าหมูสงบจิตสงบใจก่อนและยังรับปากว่ามันจะช่วยเจ้าหมูเอง
Chapter 8: A talk at home: บทสนทนาที่บ้าน
- เฟิร์นเล่าเรื่องที่ลูกห่านฟักไข่ให้พ่อแม่ฟัง
พร้อมกับพูดถึงการสนทนาของพวกสัตว์
- พ่อแม่ก็ปล่อยให้เฟิร์นเล่าไป
ก็ถามว่าพวกสัตว์มันคุยอะไรกันบ้าง
- แม่ค่อนข้างกังวลกับการที่เฟิร์นคุยกับสัตว์
- พ่อมองในแง่บวกว่าบางทีเฟิร์นอาจจะหูดีก็ได้
หรือเค้าอาจจะจินตนาการตามวัยของเค้า
Chapter 9: Wilbur’s boast : คำโอ้อวดของวิลเบอร์
- เจ้าหมูวิลเบอร์เห็นชาลอตมีขาเยอะแยะ
เจ้าชาลอตบอกว่าหมูไม่จำเป็นต้องมี 8 ขา เพราะไม่ได้ใช้ถักใย
เจ้าหมูเลยอวดว่าที่จริงมันก็ทำได้
-
มันถามวิธีการที่เจ้าชาร์ลอตใช้และมันให้เจ้าหนูผูกเชือกไว้ที่หางแล้วกระโดด
แต่ก็ทำไม่ได้
- เจ้าแมงมุมเลยบอกว่ามันไม่จำเป็นต้องทำ
เพราะมันมีคนคอยเอาอาหารมาให้ซึ่งต่างจากตน
- เจ้าหมูถามถึงวิธีที่ชาลอตจะช่วยให้มันไม่ถูกฆ่า
- ชาร์ลอตบอกว่ามันก็ไม่รู้หรอกนะ แต่มันกำลังจะหาแผนการ
และจะทำคนเดียว
- เจ้าหมูดื้อดึงจะช่วย
เจ้าชาร์ลอตเลยบอกให้ช่วยไปนอน ไปกิน ไปพักผ่อนให้อ้วนๆ
Chapter 10: An Explosion : การระเบิด
- ชาร์ลอตคิดแผนการออกแล้ว คือ จะหลอกซัคเคอร์แมน
เหมือนที่ใช้ใยหลอกล่อแมลง
- สองพี่น้อง เฟิร์นและเอเวอรี่ พากันเล่นชิงช้าและก็ไปที่คอกสัตว์ของลุง
- เอเวอรี่อยากจะจับชาร์ลอต
แต่ดันพลัดตกลงจากรางน้ำของเจ้าหมู
- รางน้ำเอียงขึ้นข้างหนึ่งและตกลงมา
ไข่เน่าที่อยู่ด้านใต้ดินก็แตกออกส่งกลิ่นเหม็นไปทั่ว
- เด็กๆจึงวิ่งออกไป ชาลอตก็ไม่ถูกจับ
เจ้าวิลเบอร์ขอบคุณที่เจ้าหนูเก็บไข่เน่านั่นเอาไว้ ทำให้ช่วยชีวิตชาร์ลอตไว้ได้
และคืนวันนั้นเจ้าชาร์ลอตก็เริ่มทำบางอย่าง
Chapter 11: The miracle : สิ่งมหัศจรรย์
- เช้าวันต่อมา เลอวี่เอาอาหารมาให้หมูตามเดิมแต่ต้องอึ้งเมื่อเจอใยแมงมุมที่มีคำว่า
Some Pig
- ลุงซัคเคอร์แมนมาเห็นก็ตะลึง
และบอกกับเมียว่าเจ้าหมูที่เรามี มันไม่ใช่หมูธรรมดา เมียแกเลยตอบว่า
งั้นเจ้าแมงมุมเองก็คงจะไม่ธรรมดา
- เขารีบไปปรึกษารัฐมนตรี
รัฐมนตรีบอกว่าจะไปปรึกษานักเทศน์ต่อ ให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะ
- แต่ข่าวก็แพร่ไปทั่วเมือง ผู้คนต่างแห่มาดู
เจ้าหมูได้กินอาหาร 4 มื้อต่อวัน
Chapter 12: A Meeting : การประชุม
- เจ้าชาร์ลอตเรียกสัตว์ทุกตัวประชุม
เพื่อหาคำที่จะทอคำใหม่
- เจ้าแพะบอก Pig Supream เจ้าห่านบอก
Terrific
- สุดท้ายชาร์ลอตเลือกคำว่า
Terrific
- เจ้าแพะบอกให้ลองขอความช่วยเหลือจากเจ้าหนู
เพราะมันไปกองขยะบ่อยๆ มนน่าจะหาคำดีๆจากนิตยสาร/ป้ายประกาศ ได้
- ทีแรกเจ้าหนูไม่ยอมช่วย เพราะมันเห็นแก่ตัว
แต่สุดท้ายโดนกุศโลบายของเจ้าแพะว่า ถ้าไม่ช่วย เจ้าวิลเบอร์ก็จะถูกฆ่า
แล้วมันก็จะไม่ได้กินอาหารจากรางอาหารของวิลเบอร์อีก มันเลยยอมช่วย
- เย็นวันนี้ เจ้าชาร์ลอตจึงเริ่มทอใย เป็นคำว่า Terrific
Chapter 13: Good progress : ความคืบหน้าที่ดี
- ในขณะที่ชาร์ลอตทอใยคำว่า Terrific
มันก็พูดให้กำลังใจตัวเองอยู่ตลอด
- การทอครั้งนี้มันทอใยเป็นเส้นคู่เพื่อให้เห็นชัดขึ้น
กระทั่งเสร็จ
- เมื่อเลอวี่มาเห็นก็รีบเรียก
ซัคเคอร์แมนมาดู เจ้าหมูก็ยืนอย่างสง่า ยืดอก
แกว่งจมูกไปมา
- ลุงซัคเคอร์แมนบอกเลอวี่ว่าให้ทำความสะอาดคอกสม่ำเสมอ
ผู้คนต่างแห่มาดู
- เขาคิดจะพาเจ้าหมูไปประกวดที่งานระดับเขต ช่วงวันที่
6 กันยายน
- เจ้าหนูเทมพลิทันหาคำใหม่มาให้
กว่าจะถูกใจชาร์ลอตก็หามาหลายรอบ ได้แก่ “Crunchy” -> “Preshrunk”
-> “with new radian action”
- เจ้าแมงมุมเลือกคำว่า radian
และตอนนี้มันเหนื่อยจากการทอใยทั้งคืนและไม่ค่อยได้กินแมลง ส่วนเจ้าหมูเหนื่อยเพราะต้องทำตัวให้เหมาะกับคำว่า
Terrific ตกดึกมันขอร้องให้เจ้าแมงมุมเล่านิทานร้องเพลงกล่อม
เจ้าแมงมุมก็ยอมทำ
Chapter 14 : DR.Dorian : คุณหมอโดเรียน
- แม่บอกเฟิร์นให้ไปเล่นกับเพื่อนคนอื่นๆบ้าง
แต่เฟิร์นก็บอกว่าเพื่อนเธอคือสัตว์ในฟาร์ม
- แม่กังวลใจมาก จึงปรึกษาหมอและบอกว่าเธอเริ่มมีนิสัยแบบนี้เมื่อเจ้าหมูตัวนั้นเกิดมา
- หมอก็เคยได้ยินเรื่องราวของเจ้าหมูวิลเบอร์
แต่หมอมองว่าสิ่งที่มหัศจรรย์คือเจ้าแมงมุม
- หมอยังพูดอีกว่าบางทีถ้ามนุษย์พูดให้น้อยลง
พวกสัตว์อาจจะพูดก็ได้
- และหมอก็บอกอีกว่า เมื่อเฟิร์นยังกินได้ นอนได้
ก็เท่ากับเธอยังปกติ
Chapter 15 : Crickets : จิ้งหรีด
- เสียงร้องของจิ้งหรีดเป็นสัญญาณเตือนแห่งฤดูหนาว
- ทุกๆคน รวมถึงพวกสัตว์ต่างๆ ต่างก็มีภาระ
มีหน้าที่ที่ต้องทำในช่วงฤดูหนาว
- ตลอดหน้าร้อนที่ผ่านมา เจ้าหมูพยายามทำตัวเองให้เหมือนกับคำที่เจ้าแมงมุมเขียนให้
มันรู้สึกว่า เป็นเรื่องที่ดีจริงๆที่มันมีเพื่อนดีๆ อย่าง ชาร์ลอต
- เจ้าหมูขอให้ชาร์ลอตไปงานแฟร์ด้วย แต่มันบอกว่าไปไม่ได้เพราะมันต้องทำรังไว้วางไข่
- เจ้าหมูอ้อนวอนเต็มที่ ชาร์ลอตไม่รับปาก แต่ถ้าไปได้ก็จะไป
Chapter 16 : Off to the Fair : เดินทางไปร่วมงาน
- ก่อนถึงวันงานทุกคนรีบเข้านอน และก็ฝันกันต่างๆนาๆ
- ป้าซัคเคอร์แมนเอาบัตเตอร์มิลค์ไปอาบให้เจ้าหมู
มันดูสะอาดมากๆ
- เจ้าแมงมุมคิดจะไปด้วย เจ้าหนูก็ไปเพราะตาแกะเฒ่าพูดกรอกหูว่าที่นั่นคือสวรรค์ของหนู
มีของกินมากมาย และเจ้าแกะบอกวิลเบอร์ว่าให้ขัดขืนเวลาที่พวกมนุษย์จะจับเข้ากรง
- ทุกๆคนเห็นเจ้าหมูดูดีมากๆ แล้วพ่อเฟิร์น(Mr.Arable)
ก็พูดว่า บางทีลุงของเฟิร์นอาจจะได้
แฮมและเบคอนที่ดีมากๆ เมื่อถึงเวลาที่ต้องฆ่าเจ้าวิลเบอร์
- พอเจ้าหมูได้ยินมันก็เป็นลม
แต่เมื่อโดนสาดน้ำมันก็ฟื้น พยายามขัดขืนไม่เข้ากรง แต่สุดท้ายก็ขัดไม่ได้
Chapter 17 : Uncle : อังเคิล
- เมื่อทุกคนไปถึงงาน พ่อแม่ก็ปล่อยเด็กๆไปวิ่งเล่น
เอาเจ้าวิลเบอร์ลง และเปลี่ยนคอกใหม่
-
เจ้าชาร์ลอตมาบอกวิลเบอร์ว่าที่กรงใกล้ๆมีเจ้าหมูที่ตัวใหญ่กว่าเจ้าวิลเบอร์อยู่ตัวหนึ่ง
เดี๋ยวมันจะเข้าไปคุยด้วย
- เจ้าหมูอีกตัวบอกให้เรียกมันว่า อังเคิล
มันตัวใหญ่กว่าวิลเบอร์มากๆ คงเอาชนะยาก
- เจ้าแมงมุมบอกจะช่วยวิลเบอร์
แต่มันอ่อนแรงเหลือเกิน
- ผู้คนต่างมาดูวิลเบอร์ ทุกคนรอแล้วรอเล่า
ก็ยังไม่มีใครประกาศรางวัลเสียที
Chapter 18 : The cool of the evening : อากาศเย็นในยามเย็น
- เวลาเย็นที่งานแฟร์
เฟิร์นไปนั่งชิงช้ากับเด็กชายเฮนรี่
- เจ้าหนูเทมพลิทันออกหากินและหาคำศัพท์ใหม่ตามที่ชาร์ลอตขอ
ได้คำว่า “Humble”
- ทุกๆคนมาหาเจ้าหมูและลามันกลับบ้าน
รุ่งเช้าถึงจะมาใหม่ แต่ไม่มีใครเห็นคำๆนั้น เพราะมันมืด
- เจ้าหมูกลัวว่าจะต้องถูกฆ่า
เจ้าแมงมุมจึงพูดยกย่อง ให้กำลังใจ และบอกให้มันรีบพักผ่อน
- และคืนนั้นเองเจ้าชาร์ลอตก็ทำบางอย่าง
บางอย่างที่มันทำเพื่อตัวมันเอง มันอ่อนล้ามากๆ
Chapter 19 : the egg sag : ถุงเก็บไข่
- เช้าวันต่อมา เจ้าหมูมองเห็นถุงเก็บไข่ของเจ้าแมงมุม
ซึ่งมีลูกแมงมุม 514 ตัว
- เจ้าหนูเทมพลิทันกลับมาพร้อมกับพุงอันย้วยยาน
แล้วบอกว่าเห็นเจ้าหมูอังเคิลได้รางวัลที่1
- พอถึง 9 โมง ทุกคนก็กลับมาที่งานแฟร์อีกครั้ง
- เมื่อทุกคนเห็นคำว่า Humble ก็พากันตกตะลึง
และเมื่อมองไปเห็นว่ารางวัลชนะเลิศเป็นของเจ้าหมูอีกตัวหนึ่ง ก็พากันรู้สึกเศร้าใจ
- ลุงซัคเคอร์แมนบอกทุกคนให้หยุดเสียใจ แล้วช่วยกันอาบน้ำให้เจ้าวิลเบอร์
มันจึงดูสะอาดขึ้น
- ผู้คนที่เดินผ่าน ต่างก็แวะมาดู
แล้วก็ชอบเจ้าหมูวิลเบอร์ที่ดูสะอาด ยิ่งใหญ่ เปล่งปลั่งและอ่อนน้อม
- ทันใดนั้นโฆษกก็ประกาศให้ลุงซัคเคอร์แมนพาเจ้าหมูมารับรางวัลพิเศษที่เวที
Chapter 20 : The hour of Triumph : ชั่วโมงแห่งชัยชนะ
- ลุงขับรถขนเจ้าหมูไปยังเวที เพื่อรับรางวัล
เจ้าวิลเบอร์เริ่มรู้สึกเหมือนจะเป็นลม
- เมื่อไปถึงเวที เฟิร์นเห็นเฮนรี่ จึงขอเงินแม่ได้
40 เซนต์ เพื่อเที่ยวกับเฮนรี่
- โฆษกและผู้คนมากมาย พูดยกย่อง ปรบมือส่งเสียงต่างๆ
ทำให้เจ้าหมูหน้าแดงและเป็นลมไป
- เจ้าหนูเทมพลิทันตัดสินใจกัดหางเจ้าหมู
ทำให้มันฟื้นขึ้น
- ลุงซัคเคอร์แมนได้เงิน 25 ดอลลาร์
Chapter 21 : Last day : วันสุดท้าย
- เจ้าหมูถามแมงมุมว่าช่วยตนเองทำไม
เจ้าแมงมุมตอบว่าเพราะเป็นเพื่อนกัน
- เจ้าแมงมุมพูดอีกว่า ชีวิตเราเกิดมาแค่แป๊ปเดียวก็ต้องตาย
อย่างแมงมุมคงได้แค่ถักใยกินแมลงไปวันๆ ดังนั้นการที่มันทำอย่างนี้
เหมือนยกคุณค่าชีวิตของมันขึ้น
- เมื่อถึงเวลาต้องกลับบ้าน เจ้าแมงมุมไม่กลับ
เพราะมันไม่มีแรง มันจะต้องตายใน1-2วันนี้
- เจ้าหมูทุกข์ทรมานใจมาก มันบอกจะขออยู่ที่นี่กับเจ้าแมงมุม
ซึ่งเป็นไปไม่ได้
- แต่แล้วมันก็มีไอเดีย
โดยมันจะดูแลลูกๆของชาร์ลอตเอง
-
เจ้าวิลเบอร์อ้อนวอนเจ้าหนูเทมพลิทันให้ปีนไปเอาถุงไข่จากชาร์ลอต
แต่เจ้าหนูไม่ยอมง่ายๆ
- เจ้าหมูเลยบอกว่า จะให้มันกินอาหารของตนก่อนเลย
เจ้าหนูจึงยอมตกลง
- ถึงเวลากลับ
เจ้าหมูอมถุงไข่ไว้ในปากเพราะมันกันน้ำได้ แล้วก็กระพริบตาเพื่ออำลาชาร์ลอต
- ทุกคนจากไป เจ้าแมงมุมก็ตายอย่างเดียวดาย
Chapter 22 : A warm wind : ลมอุ่นๆ
- ช่วงใบไม้ร่วง เจ้าหมูเฝ้าคิดถึงชาร์ลอตเพื่อนรักที่ดีที่ดีที่สุดของตน
- ส่วนเด็กหญิงเฟิร์นก็นึกถึงช่วงเวลาดีๆ
ตอนที่นั่งอยู่บนสุดของชิงช้าสวรรค์กับเฮนรี่
- เมื่อลมหนาวเริ่มมา หิมะก็เริ่มตก
เจ้าหนูตัวอ้วนขึ้นเพราะได้กินอาหารของเจ้าหมูก่อน
- เจ้าหมูเฝ้ารอวันที่ไข่จะฟัก มันคิดว่า “ช่วงชีวิตที่จะรู้สึกถึงความมั่นคงและงดงามคือช่วงเวลาที่ได้เฝ้ารอการเกิดขึ้นของบางสิ่ง”
- เมื่อลมหนาวผ่านไป ฤดูใบไม้ผลิก็เข้ามาแทน
เจ้าห่านได้กกไข่ 9 ฟอง เจ้าลูกแมงมุมก็ฟักออกมาหลายร้อยตัว
- เจ้าลูกแมงมุมกับเจ้าหมูทักทายกัน
แล้วเจ้าลูกแมงมุมก็สร้างใยเป็นบอลลูนแล้วลอยตัวออกไปสู่โลกกว้าง
- เหลือเจ้าลูกแมงมุมอยู่ 3 ตัว
มันยังไม่มีชื่อ
- ตัวที่สองชื่อ
Aranea เพราะอักษร A เป็นอักษรในชื่อกลางของชาร์ลอต
- ตัวสามชื่อ
Nellie ซึ่งเจ้าหมูตั้งให้
- เจ้าหมูปฏิญาณตนว่าจะเป็นเพื่อนกับลูกๆ
เจ้าชาลอตตลอดไป เจ้าลูกแมงมุมก็เช่นกัน
- เวลาผ่านไป
เฟินไม่ค่อยมาแล้ว เธอโตเกินที่จะทำอะไรหน่อมแน้ม
- ส่วนลูกหลานเหลนโหลนชาร์ลอต
ทุกครั้งที่ฟักออกมาก็จะลอยตัวออกไป เหลือเพียง3-4 ตัว
- นายซักเกอแมนดูแลวิลเบอร์อย่างดีจนถึงวาระสุดท้าย
- วิลเบอร์มีความสุขกับคอกแห่งนี้มาก
มันไม่เคยลืมชาลอตเลย
-
คุณมีโอกาสไม่บ่อยนักที่จะได้พบเพื่อนแท้และเป็นนักเขียนที่ดี
ซึ่งชาลอตเป็นได้ทั้งสองอย่าง
...........
จบแล้วววววว จ้าาาาาา อู้ด อู้ด
ผิดพลาดประการใดก็ต้องขออภัยด้วยน้าาาาาาาาาาาาา
บ้ายยยยยยยยย บายยยยยยยย !!
...........
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น